گزارش از شرایط سخت و دشوار مهاجرین ولایت بامیان. ثمرگل: حتی اهالی قریه مهاجرین را از مسجد بیرون کردند.
محمد صادق باشنده پیتو لغمان که در وقت سقوط دو ولسوالی کهمرد و سیغان بامیان از ترس طالبان به ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک کوچیده بودند از سختی های دوران مهاجرت چنین یادآور شد.” در آنجا ما از کمترین امکانات هم بر خور دار نبودیم نه آب آشامیدنی صحی و نه هم مرکز صحی و غذای کافی برای خوردن وجود داشت.” او به رادیو بامیان گفت؛ ما همراه با ۲۰ فامیل دیگر در یک مسجد خورد زندگی می‌کردیم و این تجربه بود که هیچ تصورش را هم نمی کردیم و اما با وضعیت پیش آمده این شرایط سختی زندگی را دیدیم و فراموش نخواهیم کرد.
ضامن علی باشنده ناحیه اول ” زر گران” که در یکی از روستای های ولسوالی بهسود بنام “سرجنگل” مهاجر شده بود از بی توجهی دولت لب به شکایت باز کرده گفت:” ما با هزاران مشکلات در اینجا دوچار بودیم ، اما دولت توجه ندارد،به گفته ضامن علی دولت باید مردم را در مقابل طالبان مجهز کند تا از وطن خود دفاع کنیم.”
ثمر گل؛ باشنده مرکز ولایت بامیان از بهر ناامنی همراه با اطفال قد و نیم خود به روستای “کته سنگ” ولسوالی بهسود رفته بودند و جای برای بود و باش نداشتند، همراه با اطفال خود در مسجد قریه “کته سنگ”. شب و روز سخت مهاجرت را سپری می کرده اند. به گفته ثمر گل، جای برای خابیدن، غذا خوردن موجود نبود. او که طفل مریض همرای خود نیز داشتن از نبود مرکز صحی و بی توجهی دولت در قبال مهاجرین شکایت کرد. ثمر گل میگوید اگر مرکز صحی هم باشد تقریبا هشت ساعت راه فاصله دارد که دوا را هم به قیمت چند برابر به فروش میرساند.
این بانو از همچنان از بد رفتاری و بیرون ساختن چندین مهاجر همرای اطفال قد و نیم قدش از مسجد توسط مردم ” قریه کته سنگ ” و آواره ساختن دوباره آنان نیز شکایت و حکایت تلخ داشتند.
در پی تشدید ناامنی ها و سقوط ولسوالهای کهمرد و سیغان به تاریخ ۲۰ سرطان ۱۴۰۰ به گفته مسئولان محلی نزدیک به ۳۰ هزار خانواده از مرکز این ولایت در کابل، ولسوالی دور دست این ولایت و ولسوالیهای که در همجوار ولایت بامیان قرار دارند مهاجر شده بودند.
حمیدالله عارفی
۱۴۰۰- اسد ۵
